لیلی و مجنون

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشـــــــست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الســـــــــتش کرده بود

سجده ای زد بر لـــــــــــب درگاه او
پر زلیلا شــــــــــــــــــد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشــــــــق دارم کرده ای

جام لیلا را بــــــــــــه دستم داده ای
وندر این بازی شکــــــــستم داده ای

نشتر عشقش به جــــــــــانم می زنی
دردم از لیلاســـــــــــت آنم می زنی

خسته ام زین عشـــق، دل خونم مکن
من که مجنونم تـــــــــو مجنونم مکن

مرد این بازیچـــــــــــــه دیگر نیستم
این تو و لیلای تـــــــــو ... من نیستم

گفت: ای دیـــــــــــــوانه لیلایـت منم
در رگ پیــــــــــــــــدا و پنهانت منم

سال ها با جــــــــــــــور لیلا ساختی
من کنارت بـــــــــــودم و نشــــناختی

عشق لیلا در دلــــــــــــــــــت انداختم
صد قمار عشـــــــــــــق یک جا باختم

کردمت آوارهء صــــــــــــــــحرا نشد
گفتم عاقل می شــــــــــــــــوی اما نشد

سوختم در حســـــــــــرت یک یا ربت
غیر لیلا برنیـــــــــــــــــــــامد از لبت

روز و شب او را صـــــدا کردی ولی
دیدم امــشب با مــــــــــــــنی گفتم بلی

مطمـــــــئن بودم به مـــــــــن سرمیزنی
در حریم خــــــــــــانه ام در مــــــیزنی

حال این لیلا که خــــــــوارت کرده بود
درس عشقش بیقـــــــــــرارت کرده بود

مرد راهــــــش باش تا شـــــاهــــت کنم
صـــــــــــد چو لیلا کشته در راهت کنم.